संदिग्ध अर्थाचे उखाणे

मरा साले हो मराच तुम्ही. तुमची तीच लायकी आहे. झाकलेत डोळे? हां आता मी गाणं म्हणतो "कुणी तरी यावं, बॉम्ब टाकून जावं" भ्याड आणि नामर्द येतं कुणी आणि तुमच्या बरगडीत (हो, त्याचीच कुणी शस्त्र केली होती कधी!) बंदूक टोचून टुचकवतं तुम्हाला आणि तुम्ही कुत्र्या-मांजरासारखे मरुन पडता रस्त्यावर बेवारश्यासारखे. तुम्ही हुतात्मे नाही झालात तरी मॄतात्मे व्हाल आणि उदार मायबाप सरकार "सानुग्रह" मदत देईल तुम्हाला. पण साले तुम्ही टुचकेच. सानुग्रह मदत मिळण्यासाठीपण तुम्ही कुणालातरी पैसे चाराल आणि उरल्यासुरल्या भिकार तुकड्यांवर येडझव्यासारखे टॅक्स भराल. टॅक्स म्हणजे कापुसकोंड्याची गोष्ट. विचारता त्याचं काय होतं ते? टॅक्स मधून लोकांनी, लोकांसाठी, लोकांमधून निवडुन दिलेल्या सरकारची yz सिक्युरिटी येते. त्यांच्या खुर्चीखाली बॉम्ब फुटत नाहीत, इन शॉर्ट, ते तुमच्या सारखे सामान्य आणि टुचके नाही राहात. टॅक्स मधून तुरुंगात राहाणारया आणि सरकार नसून सरकार असणारया सोद्यांची सोय होते. सोदे कंटाळले की बाहेर येतात आणि दिवाळी समजून पाच-पन्नास फटाके फोडतात. आणि तुम्ही? तुम्ही नेमक्यावेळी नेमक्या ठिकाणी असल्

मुलभुत, उदाहरणार्थ हिंसा, सत्ता, निष्ठा किंवा व्यभिचार वगैरे वगैरे... ... कॉलनीच्या ओसाड पटांगणात महाळुंग्यानं उगाच रिकाम्या फुटबॉलला लाथ घातली. पंधरा-वीस मिनीटांत निदान तीनवेळा तो वॉचमनला वेळ विचारुन आला होता. रवीवारी दुपारी काही केल्या दोनच्या पुढे घडाळ्याचा काटा काही सरकत नव्हता. या वेळी कुणाच्या घरी जाऊन खेळायचं म्हणजे फुकटात शिव्या खायच्या इतपत व्यवहार त्याला माहीत होता. रिकाम्या गोकर्ण्याचं तसं नव्हतं. तो येताना सगळ्या मित्रांची दार वाजवत आलेला. दार वाजवल्यावर ’कोण’ या प्रश्नाचं उत्तर देण्याइतपत पण रिकाम्या तिथे थांबला नव्हता. रिकाम्याला पाहून महाळुंग्याला उगीच बरं वाटलं. रिकाम्याचं भरुन वाहाणारं नाक आणि विटके कपडे यांच्या पलीकडेही महाळुंग्याला रिकाम्या आवडायचा. म्हणजे साहित्यीक भाषेत कसं इमानी वगैरे होता तो. महाळुंग्यानं प्रेमाच्या भरात आरोळी ठोकली "हैश्य्य्य्य्य्य्य्य." फुटबॉलला मनसोक्त तुडवून झाल्यावर रिकाम्यानं खिशातून मोर मारुन भरल्यासारखी निळीगर्द गोटी काढली आणि डोळ्याला लावून गंमत बघायला लागला. "च्यायला" मैदाच्या पोत्यासारखा भुस

देवी, नेसत्या आत्म्यानिशी भेटलेल्या स्त्रीयांची माणूस-रुपं. तीन वेगवेगळ्या कालखंडात (!?) लिहीलेल्या कविता, एकत्र जोडून काही अर्थपुर्ण होतय का ते बघतोय... देवी-१ //१// बर्फ वितळतो मणक्यात माझ्या, मरणगंध पुन्हा दरवळतो त्याच्या अभिषेकात. सांगा देवीजी, तुमचं अस्तित्व एखाद्या अभिशापासारखं का भासतं? माझे रंग, गंध, सूर, छंद सारे कसे ओढून घेतात स्वतःला स्वतःतच //२// आज तुमच्या नावाचा गोंधळ देवीजी, जागरणाला याल नां तुम्ही? आमच्या उभ्या देहाचा पेटलाय पोत, त्यात मनाच्या गाभारयात घुमतं तुमचं बोलणं उदासारखं. घुसमटतो माझा प्राण. आत्मव्देषाचा हा उत्सव तुमच्याच आशिर्वादाने पार पाडतोय मी. तुम्ही दिलेल्या लक्ष लक्ष जिव्हारजख्मा प्रत्येक क्षणात मरणाशी तडजोड करतात कवितांच्या बोलीवर. या कविताही तुमच्या व्रताचं उद्यापन //३// तुम्ही माझ्या? मी मात्र सर्वस्वी तुमचाच. माझ्याकडून बांधलेले संबंधांचे दोर आणि तुम्ही तगवलेलं नातं निव्वळ दुःखाचं सुंदर देवी-२ //१// देवी, तू जननी या शोधाची आणि सनातन नात्याची आद्यकडी. माझ्या रक्तातील पेशीपेशीत तुझं