संदिग्ध अर्थाचे उखाणे

सुडाचं बेफाम संतप्त ऊन नव्हतं ते. उभे आडवे वार करुन संपून जातं असं ऊन सायंप्रहरी, आणि आईच्या पदराआड दमून, हमसुनहमसुन लपून जावं तसं ढगांआड मिटून जातं. हे ऊन जरा निराळं; द्रौपदीच्या कुळातलं. इथे दिवस-रात्र सुडाची चक्रं फिरतील, आत्मनाशाच्या बोलीवर, पराभव पलटवले जातील पण युद्ध संपणार नाही. दिवसाचे प्रहर अस्ताला गेले तरी आग शमत नसते आणि द्रौपदीच्या अस्पर्श केसांसारखे किरण, निळ्या गडद शाईला आटवत राहातात. आकाशात दुरवर काही ही दिसत नसतं. फक्त एखादाच चुकार पक्षी पंखातलं बळ तुटण्याआधी घट्ट मनानं उडत असतो. रस्त्यावर घम्मटगार, खारट, शांतता, त्याच्या एका टोकाला उगवलेलं बोन्साय क्षितीज, आणि डोळ्यांना उघड दिसणारी ऊन्हाची तरल लहर. मी मान फिरवत दमट डोळे मिटतो तर पापण्यांआड सुर्याचे किंचित वर्तमान. "स्वतःपुरते सुटकेचे पुल तयारच ठेवावेत आपण" कारच्या बंद डबक्यात एसीचा नॉब पिळत मी कितीदाही हे ब्रम्हवाक्य उच्चारलं तरी मला लाज वाटणार नसते. डोळ्यांवरच्या थंड काचांतुन सरावाचा बहावा दिसला नाही तसा मात्र मी चरकलो. पार त्याच्या झाडाखालीच जाऊन थांबलो तसा जुन्या ओळखीतुन घट्ट भेटला तो. "जुना परिचय?&qu

आमचं FE, TEचं हॉस्टेल तसं नवं होतं आणि कॉलेजपासून थोडंस लांबदेखील. SE, BEचं हॉस्टेल मात्र कॉलेजच्या आवारातच होतं. कॉलेज तसं फार मोठं नव्हतं. मुख्य बिल्डींग, ड्रॉईंगहॉल्स आणि लॅब्ज सारं C आकारात. C संपतो तिथे वर्कशॉप्स. हा झाला कॉलेजचा मुख्य भाग. वर्कशॉपच्या मागे ऍनेक्स बिल्डींग. आणि मुख्य Cच्या एका बाजुला एक नवी बिल्डींग जोडलेली आणि दुसरया बाजुला लायब्ररी आणि त्यावर ऑडीटोरीयम. सगळं एकदम शिस्तीत म्हणजे कसं की मेकॅनिकल, इलेक्ट्रीकल मुख्य शाखा म्हणून त्या मुख्य बिल्डींग मधे म्हणजे C मधे. सिव्हील पण मुख्यच शाखा पण का कोण जाणे त्यांचे वर्ग सगळ्यात मागे ऍनेक्स बिल्डींग मधे भरायचे. कदाचित सिव्हीलची पोरं आणि बरयाच प्रमाणात पोरीही विविधगुणदर्शनात वाकबगार होते. उगाच कुणाला आल्या आल्या कॉलेजच्या कलागुणांचं प्रदर्शन नको म्हणून त्यांना वाळीत टाकलं असेल. कॉलेजची सारी फेसव्हॅल्यु मात्र त्या नव्या बिल्डींगमधे होती. ती बिल्डींग ईलेक्ट्रॉनिक्स आणि कंम्प्युटरच्या गुणी, शांत, सालस, सज्जन, अभ्यासु इ. इ. गुणांनी ठासून भरलेल्या शाम नावांच्या मुलांनी बहरलेली होती. त्यांच्या वर्गभगिनी सर्वसाधारण नाठाळ, खट्याळ,

जून-जुलैत औरंगाबादेत मुक्काम हलवला तेव्हा असंख्य प्रश्न होते. सर्वात गहन प्रश्न होता हॉस्टेल झेपेल काय आणि तिथे काय काय होईल. तरी एक बरं होतं की बाकीचं कॉलेज अजून सुरु न झाल्यानं हिंडाफिरायला बरीच मोकळीक मिळणार होती. दोन-तीन दिवसात बरोब्बर आमची गॅन्ग बनली. सगळ्यांत मिळून ३ खोल्या होत्या पण मुख्य अड्डा आमची खोली. दिवसभर हिंडणे एकत्र आणि झोपायला आपापल्या खोलीत अशी न ठरवता वाटणी झालेली. नित्याची खोली आमच्या समोर आणि त्याचे रुपा (म्हणजे रुमपार्टनर) अजून आलेलेच नव्हते त्यामुळे तो एकटाच झोपायचा. सॅन्डी आणि पद्म्या एका खोलीत राहायचे. एके दिवशी अचानक नित्यानं सांगुन टाकलं की तो या पुढे आमच्या खोलीत झोपणार. त्याच्या खोलीत म्हणे कुणी तरी आधीच्या बॅचमधे सुसाईड केली होती, खिडकीला गळफास लावुन. जमिनी पासुन खिडकीची उंची ४-५ फुट! कुणी आत्महत्या करायची ठरवलीच तर पाय दुमडुन वगैरेच कराय लागेल. पण हॉस्टेलची अवस्था भयाण. पॅसेज मधे ट्युब नसायच्या कारण कुठलं तरी आत्रंगी कारटं ती ट्युब त्याच्या खोलीत लावायला घेऊन जायचा. आता अश्या अवस्थेत रात्री उठून बाथरुम पर्यंत जायचं म्हटलं तरी रस्त्यात नित्याची रुम लागायची

It doesn't belong to a day It doesn't belong to a night Hold on my dear, how can you select an evening for a dialogue? It belongs to poetry alone. मिथकांचे जादुई प्रयोग करुनही मी कविता होणार नसतो. प्रल्हादाचा बाप आठवतो मला; ऎन संध्याकाळी आतून उसवलेला, जणु सदेह कविताच! हसण्या न ह्सण्याच्या भ्रमात असतानाच कविता सामोरी येऊन उभी ठाकली. "मुळ मायेला विसरलास?" तिच्या स्वरात कधीच कसला भाव नसतो. "एक करार होता आपल्या दोघांत; ते आतलं जंगल वाचण्याचा" टाळ्यांच्या आवाजात माझं गात्र न गात्र बधीर झालेलं असतं तेव्हा आवाज कसे ऎकु येणार प्रिय? "सैतानाला आत्मा विकणारया माणसाची गोष्ट ऎकली आहेस तू?" मी ही निष्ठुरपणे बोललो. काळ्या फळ्यावर खडूचा कधीमधी चर्र्र असा सहन न होणारा आवाज होतो. मला उगाच आठवलं. नजरबंदीचा खेळ खलास झाला तेव्हा थकल्यासारखे आम्ही शांत बसलो आपल्या आपल्यातच. तिच्या संयमी, शांत चेहरयात संध्याकाळ विरघळत होती. "कन्फेशन्स!" चेहरे ओरबाडुन काढत मी हत्यार खाली टाकलं. प्रश्नचिन्हांचं गाठोडं तिनं उचकलं आणि एक जीर्ण प्रश्न माझ्या ओंजळीत ठेवून ती निघती झ