संदिग्ध अर्थाचे उखाणे

किती थोड्या गोष्टी आहेत माणसाच्या आयुष्यात जिथे देणारा खुष असतो आणि घेणारा खल्लास! तरीही शिव्या भाषिक दृष्ट्या अस्पृश्य का? असे म्हणतात की तुम्हाला एखादी नवी भाषा किती येते याची परीक्षा घ्यायची असेल तर नव्या भाषेत शिव्या द्यायला सांगा. इतकं सारं असूनही शिव्यांना आपण सांस्कृतिक घटक मानत नाही ही मोठी खेदाची गोष्ट आहे. शिव्या आणि मनुष्यप्राण्याचं वय यांच्या आंतरीक संबंधांविषयी फारसं संशोधन झालेलं नसलं तरी सांखिकीदृष्ट्या ते सिद्ध करणे फारसे कठीण नाही. उदा. तुम्ही आम्ही लहान असताना भयंकर भांडणे झाली की फार फार तर गाढव किंवा मुर्ख असे म्हणून आत्माराम शांत करायचो. नीट आठवून बघा, कॉलेजमधे या दर्जाची शिवी कधी दिली आहे का? तिथे सर्वसामान्यपणे जो उद्धार होतो तो इथे लिहीणे शिष्टसंमत होणार नाही अन्यथा मी दुर्मिळातदुर्मिळ पुण्यवचने तुम्हा सारयास ऎकविली असती. तर मुळ मुद्दा असा की कॉलेज मधे कानाखाली जाळ शिव्या काढण्या ऎवजी कुणी 'अरे गाढवा' असं म्हटलं तर किती विनोदी वाटेल? आणि कॉलेजमधली दुषणे पन्नास वर्षे वयाचा माणूस द्यायला लागला तरी आपल्या भुवया वर जातातच की. तर, पुराव्यानिशी हे सिद्ध केले ज

येऊरच्या जंगलात तिसर्यांदा स्टार्टर मारुनही गाडी सुरु झाली नाही तेव्हा मात्र गाडीत जरा चलबिचल झाली. संध्याकाळची वेळ, त्यात ड्रायव्हरही सोबत नाही आणि आता गाडीही रखडली आहे. "Shit! निदान सेलची तरी रेंज असावी. निघाल्यापासून अपशकून." मोबाईलची बॅटरी आणि सिग्नल, दोन्ही जेमतेम एक कांडी दाखवत होते. दिवस वाईट सुरु झाला की सगळच वाईट होतं म्हणतात, तसंच काही तरी. सिग्नल सारखा येत आणि जात होता पण शेवटी कसबसं बोलणं झालं आणि कामाचं ठिकाण चालत जाण्याच्या अंतरावर आहे हे कळाल्यावर जंगलातल्या त्या त्रस्ताचा जीव जरा भांड्यात पडला. कार तिथेच सोडून चालत जाण्याचा निर्णय जसा झाला तसा अचानक घुबडाचा घुत्कार जंगलातल्या शांत वातावरणात घुमला. "जंगलात घुबडाचा नाही तर काय लताचा आवाज येणार आहे?" अशुभाची चाहूल विनोद केला की जाते असं काही लोकांना उगाचच वाटतं. असो. अर्धा पाऊण तास चालूनही कोणीच का दिसत नाहीत म्हणून चंद्राच्या प्रकाशात जंगलातल्या त्या अनोळखी पाहूण्यानं घड्याळ पाहीलं तर ते कधीच बंद पडलं होतं, मोबाईलच्या बॅटरीनं मान टाकली होती आणि डोक्यावरचा चंद्र अभद्र ढगांआड वेगाने नाहीसा होत होता. घश्य

-१- अस्तित्वाचे अपभ्रंश सोबत घेऊन जगताना थकलास तर थांब कधी माझ्या दाराशी कवितेचे एखादे जुने कडवे उखाण्यासारखे सामोरे घेऊन येईन मी तर कदाचित वितळेल तुझा दगडी चेहरा आणि ओथंबून वाहणारया तुझ्या शब्दांना मिळेलही अर्थाचा एखादा दृष्टांत -२- कोणतेही बंधन नको असते मला की काळाची एखादीही मेख पण पाठीतून आरपार जाणारा मज्जारज्जू सतत खुपत राहातो जसा वारयावर धावणारा अबलख अरबी घोडा वरचेवर कुणी पेलावा धारदार भाल्यावर