मरा साले हो

मरा साले हो
मराच तुम्ही.
तुमची तीच लायकी आहे.
झाकलेत डोळे?
हां
आता मी गाणं म्हणतो
"कुणी तरी यावं, बॉम्ब टाकून जावं"
भ्याड आणि नामर्द येतं कुणी
आणि तुमच्या बरगडीत
(हो, त्याचीच कुणी शस्त्र केली होती कधी!)
बंदूक टोचून
टुचकवतं तुम्हाला
आणि तुम्ही कुत्र्या-मांजरासारखे
मरुन पडता
रस्त्यावर बेवारश्यासारखे.
तुम्ही हुतात्मे नाही झालात तरी मॄतात्मे व्हाल आणि
उदार मायबाप सरकार "सानुग्रह" मदत देईल तुम्हाला.
पण साले तुम्ही टुचकेच.
सानुग्रह मदत मिळण्यासाठीपण तुम्ही कुणालातरी पैसे चाराल आणि उरल्यासुरल्या भिकार तुकड्यांवर येडझव्यासारखे टॅक्स भराल.
टॅक्स म्हणजे कापुसकोंड्याची गोष्ट. विचारता त्याचं काय होतं ते?
टॅक्स मधून लोकांनी, लोकांसाठी, लोकांमधून निवडुन दिलेल्या सरकारची yz सिक्युरिटी येते. त्यांच्या खुर्चीखाली बॉम्ब फुटत नाहीत, इन शॉर्ट, ते तुमच्या सारखे सामान्य आणि टुचके नाही राहात.
टॅक्स मधून तुरुंगात राहाणारया आणि सरकार नसून सरकार असणारया सोद्यांची सोय होते.
सोदे कंटाळले की बाहेर येतात आणि दिवाळी समजून पाच-पन्नास फटाके फोडतात.
आणि तुम्ही? तुम्ही नेमक्यावेळी नेमक्या ठिकाणी असल्यासारखे बरोब्बर मरुन पडता.
काय म्हणता? जिवंत आहात अजून? सुंदर!
आधी लोकल गाठा. काय माहीत, तुम्ही बापजन्मात कधी लोकलमधे खिडकीजवळ बसला नसाल. आज बसून घ्या आणि मुम्बैचं स्पिरीट वेगळंच यावर स्पिरीट मारुन आल्यासारखं बाईट द्या.
जिवंत आणि फट्टु दोन्ही एकाचवेळी आहात म्हणता?
स्वतंत्र, निर्भय लोकशाही देशात अजिबात बाहेर पडू नका.
सिनेमा, मॉल, बाग आणि तत्सम सार्वजनिक जागी जाणंच टाळा. हल्ली तिथेही हाडं आणि कवटीवाला वैधानिक इशारा असतो म्हणे.
घरात बसून टीव्ही बघा, पुस्तकं वाचा, कविता करा, नेक्स्ट जनरेशन फट्टू तयार करण्यासाठी काही करता आलं तर तेही करा.
पण तरीही तुम्ही मरा.

तुम्ही मरा
पेपरमधल्या ठळक मथळ्यातून
लाईवकव्हरेजच्या सुकल्या आणि ताज्या काळ्या लाल रक्तखुणातुन
मोबाईलमधून हिंडणारया हिंस्त्र किंवा बुळबुळीत मेसेजमधून
इंटरनेटवरल्या सहानुभुती आणि धमकीच्या चर्चांतुन
कपडे उतरवुन धर्म शोधणारया सहानुभुतीच्या भाषणांतुन
विविध रंगांच्या टोप्यांखालून उगवणारया चिथावणीखोर उचकवण्यातुन
मरा साले हो
मरा

आज सो कॉल्ड जिवंत असण्याचा पुरावा म्हणून ही कविता, अन्यथा
आम्ही=तुम्ही=आपण