संदिग्ध अर्थाचे उखाणे

सृष्टीसे पहले कुछ नही था. सत भी नही-आ-सत भी नही था. याच चालीवर आपल्यातील असंख्यांना कोंबडी आधी की अंडं? हा प्रश्न पडलेला असतो. नुक्ताच मला एका ध्यानमग्न क्षणी या सत्याचा साक्षात्कार झाला अन मी उत्स्फुर्त पणे ऑर्डर दिली "जे तयार असेल ते आणा आधी" मनुष्यप्राण्याच्या असंख्य व्याख्या विद्वानांनी केलेल्या आहेतच. त्यात चवीने खातो आणि खिलवतो तो प्राणी म्हणजे मनुष्य अशी एक भर आज मी टाकतोय. चव असणारे बरेच प्राणी आहेत. म्हणजे ज्यांना चव कळते ते, ज्यांची स्वतःची चव चांगली आहे ते नव्हे! पण तुम्ही कधी "वा! वा!! ही मिर्ची छान आहे. कोल्हापुरसाईडची दिसते. या राघोबा, या मिठुराया. लाजु नका. आज ताव मारु" असा आगत्यशील पोपट पाहीला आहे का? आता तुम्ही शिकवुन एकादा पढतमुर्ख आणाल तर त्याच्याच पिंजरयातली एखादी मिर्ची तुम्हाला टाकून मी तुम्हाला वाटेला लावेन ही एक शक्यता. पण चवीने खाणे आणि खिलवणे ही मक्तेदारी मनुष्यप्राण्याचीच. अश्याच एका गाफील क्षणी कधी तरी पहीली-दुसरीत असताना मामाच्या गावाला जाऊ या- शिकरण पोळी खाऊ या म्हणायच्या ऎवजी मामानं झिंगे खाऊ घातले अन अस्मादिक बाटले. तोवर आमची मजल उकडल...

दिवस-रात्र यांच्या दरम्यान सॅन्डवीच झालेली संध्याकाळ, माझा एक पाय गाडीत अन दुसरा जमिनीवर, गाण्याचं शेवटंच टोक ऎकायचं म्हणून गाडी पूर्ण न विझवता फक्त इन्जिन ऑफ केलेलं. असल्या हिरण्यकश्यपु अवस्थेत फोन टणटणला. "उद्या भेटायचं?" भडाभडा लिहीणारया माणसानं इतकंच विचारावं? मी तंद्रीतच परत फोन करुन सांगतो असं म्हटलं. हं...शेवटी ती वेळ आली तर! अमेरीकेहून निघण्याआधी त्याने मेल टाकलेला, पूर्ण आयटनरीसहीत. त्यावेळी फक्त उत्सुकता की फस्स्स उतु जात असल्यासारखं लिहीणारा हा माणूस असेल तरी कसा याची. बघता बघता हा समोर उभा अन फोन करुन विचारतोय की कधी भेटायचं. वीतभर जीना हातभर झाला अन तो चढून घरात येईपर्यंत माझं आक्रसुन आक्रोड झालेलं. अनोळखी माणसाला भेटणं इतकं का सोपं असतं? आपल्या अंगांना कितीक उपांगे असतात. आपण लिहीतो ती त्यातलीच एक शक्यता. आता सदेह कुणाला भेटायचं म्हणजे निमूटपणे सारया शक्यता देह साजागत लेवून सामोरं जाणं आलं. हे राम! हा मनुष्य भेटल्याशिवाय काही जायचा नाही...चमत्कारांवर विश्वास ठेवण्याइतपत आपण भाबडे नसतो नाहीतर रात्रीतून काहीतरी होईल अन ही भेट टाळता येईल या आशेवर तरी डोक्यातला भुंग...