ये शहर बडा पुराना है..

तुझ्या गावातील रसद संपली तसे माझ्या पुरते तुझे गाव मिटून गेले. तसे ते आवडलेही फारसे नव्हतेच; वेळ जाण्यापुरता नुस्ताच झालेला खेळ. दोन विरुद्ध ध्रुवावर एकाचवेळी तोल पेलायला मला आवडते पण तुझ्या शहरात पसरायचे झाले तर मला असंख्य धुमारे फुटण्याची अनंत काळ वाट पाहावी लागली असती. आणि काय खात्री की मला तुझ्या शहराने रुजुही दिले असते? धीर दिल्यागत मधेच माया सांगून जाते ही "ये शहर बडा पुराना है..." पण उधार शब्दांच्या बोलीवर आयुष्य पणाला लावण्याचे दिवस फार थोडे असतात.

तुझ्या शहरात दिवस उजाडतो आणि एखाद्या कैद्यासारखा प्रकाशाचा किंचित तुकडा गजाआडून डोकावल्यासारखा करतो. जमावात बेभान होऊन मी ही झोकून देतो चालत्या डब्यात स्वःतला. स्वच्छ काही सुगंधी वास, काही चेहरयांवरून टपकणारा पवित्रपणा, रात्रीच्या अबोल प्रेमाचे अतृप्त काही स्पर्श आणि संध्याकाळी खिजवणारे थकेलेले घामट असंख्य स्पर्श..is it justified to overwrite my moods with that of the crowds' ?
शब्दांचे तरल वृक्ष
इथे सळसळत नाहीत
काळीज अडकले तरी
खेचत जायचे शरीराचे
माजोरी साज;
माझे तर सारे अंगांग विस्कटलेले..
कुत्सित हसत मी ही एक अवतरण आठवून पाहातो; Man is borne is alone, crowd is just a habit! कदाचित सारयांना सरासरी पातळीवर आणून crowd is just NOT a habit हे प्रुव्ह करण्याचे छंद असतील या शहराला; पण माझी शिकार इतक्या सहजी मी ही होऊ देणार नसतो. मायाच्या डोळ्याला डोळा भिडवून "ये शहर बडा पुराना है पण माझ्या identityचं काय?" असं विचारलं तर ती शिल्लक राहील? काहींना नाही आवडत प्रश्नांची उत्तर द्यायला. कधी कोणी विचारलं म्हणून "एक सो सोला चांद की रातें" असा हिशोब देऊन संपून गेलेली अजून एक माया आठवून मी स्वःतला आवरतं घेतो.

तुला आणि तुझ्या शहराला जसं वेगळं करता येत नाही तसं या शहराला आणि त्याला वेढणारया अपरंपार समुद्राला ही. तो निळा, सुंदर नाही पण त्याचं सौंदर्य त्याच्या जलतत्वात आहे. कदाचित त्याच्या बोलीवर मी उःशाप देईन तुझ्या शहराला
"शोषुन घे
गात्रातील सारे अर्थ,
रक्तातील सजीव खळाळ
आणि चिरंजीव हो
डोरियन ग्रे सारखा"

मी तुझं शहर सोडलय. किशोरीचा आर्त आर्जव "रहना नही देस बिराना है" नाही टाळता येत. नर्तकीच्या आवेशात माया एक गिरकी घेऊन शहराच्या सीमेवर असेल तेव्हा मीरेच्या काही ओळी मी अलगद तिच्या ओंजळीत सोडून देईन
"कहा करु कछु नही बस मेरो
बात नही उड जावनकी"