पत्र- अमुक आणि तमुकच्या डायरीतील काही तुटक नोंदी
आठवतं, मी किती पत्र लिहायचे तुला? कधी कधी तर दिवसातून २-२ वेळा..आणि तू निर्घृण थंडपणे एकदा विचारलस, का? पत्र म्हणजे काय औषध आहे, ठराविक वेळीच लिहायला? कुठेतरी उघडं होण्याची गरज असते माणसाला. तुला नाही कळणार..
व्हिन्सीच्या पत्रांची वाट पाहाणारा तिओ तुला आवडायचा, तू एकदा म्हणाली होतीस. तुझ्या पत्रांची वाट पाहून मी आज उंबरठ्याचाच एक भाग झालो आहे. मीही तुला आवडू शकतो नां?
आपण मोठे मजेदार असतो. कधी तरी तंद्रीत, भावनेच्या भरात, बहराच्या वयात, माणूस काही तरी लिहून जातो आणि काही वर्षांनी ते बघून आपल्यालाच हसू फुटतं, कधी तर लाजही वाटते. काही काळाने, कोणत्याही संदर्भांशिवाय, त्या पत्रांचा काय अर्थ लावशील तू, याची मला चिंता नाही. माझं लिहून झालं की माझ्या पुरतं एक आवर्तन संपतं. कोणत्या भिंगातून मला बघायचं, हे तेव्हा तू ठरव.
तुला तेव्हा आकाशाइतके मोठे वाटणारे प्रश्न, आज किती फुटकळ वाटतात म्हणून मी हसत नाही. त्या प्रश्नांना सोडवण्याची उर फोडणारी माझी धडपड आठवून मला हसू येतय
तू कधीच पत्रांना उत्तर दिलं नाहीस..सामोरं येत राहीलास तेच न उलगडणारया प्रश्नांसारखा. तुझ्या न लिहीण्याची इतकी सवय झाली आहे की कधी तू लिहीशिल तर तुझ्या अक्षरांची भुमिती मी ओळखु नाही शकणार
तुझ्या गुपितांची तुला मोठी काळजी होती. किती विश्वासानं तू लिहीलस सारं..मी ही सारं लिहायलाच हवं होतं का? असो. तुझी सारी पत्रं, तुझ्या मागोमाग अग्नीच्या स्वाधीन केलीत मी. तुला कदाचित कळणार नाही (असंच म्हणायचीस नां तू?)
...
मला हल्ली एकाकी पणाची सवय झाली आहे. Rather कुणी येण्याचीच इतकी भयंकर भिती वाटते की रोज कावळा बसायचा ती तारही मी अशात उतरवून टाकली आहे.
सावित्री- "नाचावसं वाटलं की आपणच मोर व्हावं." पत्र वाचावं वाटलं की आपणच पत्र लिहावं?
व्हिन्सीच्या पत्रांची वाट पाहाणारा तिओ तुला आवडायचा, तू एकदा म्हणाली होतीस. तुझ्या पत्रांची वाट पाहून मी आज उंबरठ्याचाच एक भाग झालो आहे. मीही तुला आवडू शकतो नां?
आपण मोठे मजेदार असतो. कधी तरी तंद्रीत, भावनेच्या भरात, बहराच्या वयात, माणूस काही तरी लिहून जातो आणि काही वर्षांनी ते बघून आपल्यालाच हसू फुटतं, कधी तर लाजही वाटते. काही काळाने, कोणत्याही संदर्भांशिवाय, त्या पत्रांचा काय अर्थ लावशील तू, याची मला चिंता नाही. माझं लिहून झालं की माझ्या पुरतं एक आवर्तन संपतं. कोणत्या भिंगातून मला बघायचं, हे तेव्हा तू ठरव.
तुला तेव्हा आकाशाइतके मोठे वाटणारे प्रश्न, आज किती फुटकळ वाटतात म्हणून मी हसत नाही. त्या प्रश्नांना सोडवण्याची उर फोडणारी माझी धडपड आठवून मला हसू येतय
तू कधीच पत्रांना उत्तर दिलं नाहीस..सामोरं येत राहीलास तेच न उलगडणारया प्रश्नांसारखा. तुझ्या न लिहीण्याची इतकी सवय झाली आहे की कधी तू लिहीशिल तर तुझ्या अक्षरांची भुमिती मी ओळखु नाही शकणार
तुझ्या गुपितांची तुला मोठी काळजी होती. किती विश्वासानं तू लिहीलस सारं..मी ही सारं लिहायलाच हवं होतं का? असो. तुझी सारी पत्रं, तुझ्या मागोमाग अग्नीच्या स्वाधीन केलीत मी. तुला कदाचित कळणार नाही (असंच म्हणायचीस नां तू?)
...
मला हल्ली एकाकी पणाची सवय झाली आहे. Rather कुणी येण्याचीच इतकी भयंकर भिती वाटते की रोज कावळा बसायचा ती तारही मी अशात उतरवून टाकली आहे.
सावित्री- "नाचावसं वाटलं की आपणच मोर व्हावं." पत्र वाचावं वाटलं की आपणच पत्र लिहावं?
Comments
आपण मोठे मजेदार असतो. कधी तरी तंद्रीत, भावनेच्या भरात, बहराच्या वयात, माणूस काही तरी लिहून जातो आणि काही वर्षांनी ते बघून आपल्यालाच हसू फुटतं, कधी तर लाजही वाटते..patatay he....aani by the way honestly bakicha sagala dokyavarun gelela aahe
असा लहानसा प्रयत्न आहे.म्हणूनच मला वाटते .
की तू सूद्धा आमच्या अड्डयात सामील व्हावे .
एकदा येऊन पहा आमच्या ब्लोग अड्डयावर
good!
....
>> तुला कदाचित कळणार नाही (असंच म्हणायचीस नां तू?)
....
सावित्री- "नाचावसं वाटलं की आपणच मोर व्हावं." पत्र वाचावं वाटलं की आपणच पत्र लिहावं?
Samved,
apratim lihila aahes. it might appear short as ppl have pointed out... but it suits the format.. a format that has only excerpts from a diary...
तसं तू म्हणतोस ते खरंच आहे. वेळेसोबत माणूस बदलतो, त्याच्या सोबत त्याचे विचार. आणि म्हणूनच हे उद्याचं लाजणं किंवा हसणं आलं.
Dinya, you didn't understand post at all, leave it..