संदिग्ध अर्थाचे उखाणे

मी गच्च बंद डोळ्यांनी भय हलके उसवुनी आले पाण्यात खोल दडलेले काही उदास वर आले मातीत मुळांचे सर्प शेवाळ छिन्न उरलेले जे फिरुन वळूनी आले ते भय माझ्यात उतरले ओंजळीत मिटले भाळ रेषांचे रंग सरकले क्षितिजाच्या मागे गेले जुने रक्त साकळले मारुन अमेचे घोडे दिवसाला परतुनी आणले पण दूर खोल दडलेले काही उदास वर आले

नात्यांचे आकार समजून आले आणि सखीचे डोळे अजूनच धुसर झाले खोल आत दडवलेले संदर्भ झाडांसारखे निरर्थक खुपू लागले तसे सखीने विचारले ललाटरेखांमधे दडलेले भाष्य आभाळाचे डोळे लेण्याचा शाप मला आहे सखी खोटे कसे बोलू ’प्रतिमाभास' सारी अंगे गोळा करुनही शापवाणी सारखे मला ऎकु आले माझेच शब्द आणि नंतर कितीतरी वेळ सखीचे कोसळणे