फोटोग्राफीचं खुळ

"अरे..जरा त्या प्रत्युष कडे बघ...त्याच्याशी काही तरी बोल..तो लॅपटॉप आता बंद कर" कल्याणीनं निर्वाणीच्या आवाजात सांगीतलं. Frequency Meter वर Frequency बघीतली. काटा पार रेड झोन मधे होता... आता मात्र हे डबडं बंद करावच लागेल! आता तुम्ही म्हणाल ही Frequency Meter काय भानगड आहे? लग्नाळलेले सारे लोकं (पक्षी: पुरुष)आवाजाच्या टोन वरुन वाक्यातील गंभीरता समजु शकेल असा शोध लावण्याच्या प्रयत्नात असतात. Frequency Meter हा असाच एक wish list वर असणारा शोध आहे!! बाय द वे, लग्नाळलेले- या माझ्या नव्या शब्द शोधाबद्दल तुमचं काय मत आहे? प्राणी जसे सर्कशीत माणसाळतात तसे पुरुष संसारात (कोण ओरडतय सर्कस-सर्कस म्हणून?) लग्नाळतात. दोन्हीचा अर्थ एकच असेल का बरे?

असो. मी थोड्यावेळ विचार केला आता काय करावं? प्रत्युषला फोटो साठी पटवलं. तो पटकन तयार झाला. अर्धा तास विविध पोझ मधे फोटो काढले. मला सारखा डाऊट येत होता की कोणी तरी आपल्यावर हळूच लक्ष ठेवतय. पण मी दुर्लक्ष केलं. अजून थोडे फोटो काढल्यावर आम्ही दोघंही बोअर झालो. मग आमचं असं ठरलं की थोड्यावेळ कंम्प्युटर वर त्याची सीडी लावायची. त्यात चित्र रंगवण्यात अजून अर्धा तास गेला होता. "या डोळ्यांची दोन पाखरे" मात्र अजून ही सुमडीत पाठलाग करतच होती. "सोड! चल आपण तुझी नाच गाण्याची सीडी लावू" मी कंटाळलेल्या स्वरात परत विनवणी केली. आता मात्र "त्या" दोन डोळ्यांच्या पाखरां सोबत आक्खा माणुस तरातरा पुढे आली. "काय रे? कुठलं न कुठलं electronic gadget लावल्या शिवाय तुला करमत नाही का?" ठॅकठॅकठॅक...बंदुकी सारखे एक एक शब्द मेंदुत घुसले, ताबडतोब तिथं प्रोसेसींग झालं! माणूस सारं काही विसरु शकतो पण बायकोचा आवाज नाही विसरु शकत...मी जमेल तेव्हडं निरागस पणे विचारलं "काय झालं?" "अरे मी तुला त्याच्याशी बोल/खेळ म्हणाले होते ना? मग हे काय सुरु आहे? तू तुझ्या गॅजेट्स शिवाय राहु शकत नाहीस का?" इती कल्याणी. "च्यामारी..खरंच की..माझ्या कसं लक्षात नाही आलं?" अर्थात हे सगळं स्वगतात..पण बायकांना ते ऎकु येतच!! काय करणार? त्यातल्या त्यात एक शेवटचा प्रयत्न म्हणून अजून बारीक आवाज काढत मी म्हटलं "पण आता हा आपला नवा कॅमेरा आहे ना...मग सगळे फीचर्स शिकले पाहीजेत ना?" "You gadget freak" असा तुच्छ कटाक्ष टाकून आमचा better half आणि best half गायब झाले.

तसा काही मी गॅजेट फ्रीक वगैरे नाहीये. कोणत्याही मध्यमवर्गीय माणसासारखाच मी कॉस्ट-बेनेफीट ऍनॅलीसीस केल्या शिवाय काही घेत नाही. पण एकदा का ती वस्तु घरात आली की मला तिचं आक्खं डिसेक्शन केल्याशिवाय चैन पडत नाही.

तर आत्ता आमचा जो प्रेमळ सुखसंवाद झाला त्याला कारणीभुत होता माझा नवा कॅमेरा. आदला दिवस मॅन्युअल वाचण्यात घालवला होता आणि आज प्रॅक्टीकल सुरु होतं. आणि मी भयंकर बोअर माणुस आहे यावर माय-लेकांच आत एकमत झालं होतं.

पण गुगल वर आठवडाभर, डीपी रिव्ह्यु वर जवळ जवळ महीना भर सर्च केल्यावर आणि चांगली चार दुकानं शोधून आणलेला कॅमेरा काय ऑटो मोड वर चालवायचा?

तसा माझा फोटोग्राफीचा शौक नवा नवाच म्हणायला हवा. जवळ चांगला कॅमेरा बाळगणं म्हणजे फोटॊचा छंद नव्हे. आजकाल डिजीटल कॅमेरा आल्यापासुन कोणताही सोम्यागोम्या धपाधपा फोटो काढतोय आणि फोटोग्राफी माझा छंद आहे म्हणून सांगत सुटतोय.

तर नेहमीच्या पध्दतीने मी आधी कॅमेरा घ्यायचा की रेकॉर्डर अस बराच काथ्याकुट केला आणि सोनीचा मीनीडीव्ही आणला. मॅन्युअल-प्रात्यक्षिक असं सारं झाल्यावर मी स्वःतला त्यातला तज्ञ ठरवून टाकलं. बाकी हे बरं असतं; आपणच आपल्याला काहीतरी ठरवून टाकायचं. काही दिवसांनी लोकांचाही त्यावर विश्वास बसायला लागतो!!!

हा मीनीडीव्ही मी केरळ ट्रीप मधे कचकुन वापरला. कलात्मक दृष्टी असणारा टेक्नीकल माणुस असल्याने (हो हो हे ही परत मीच ठरवून टाकलय) मी काढलेल्या फोटोंचं अजून काय करता येईल (बायको याला किडे करणं असं ही म्हणते)असा विचार करत असतानाच माझ्या हातात गुगल पिकासा पडलं. महाराजा हे म्हणजे, वॉशिंक्टनची कुरहाडच झाली की!! तर माझ्या कलात्मक (हळु हळु मी तुमच्या मनावर ठसवतोय..येतय का लक्षात?) फोटोग्राफीचा हा एक नमुना..

पण नंतर लक्षात आलं की कमी प्रकाशात खुप नॉइज येतोय. म्हणून परवा नवीन कोडॅक आणलाय. आता हळुहळु सराव झाला की, पुढचे फोटो त्या कॅमेराने. तोपर्यंत एन्ज्यॉय माडी...