पाहुणा

येऊरच्या जंगलात तिसर्यांदा स्टार्टर मारुनही गाडी सुरु झाली नाही तेव्हा मात्र गाडीत जरा चलबिचल झाली. संध्याकाळची वेळ, त्यात ड्रायव्हरही सोबत नाही आणि आता गाडीही रखडली आहे. "Shit! निदान सेलची तरी रेंज असावी. निघाल्यापासून अपशकून." मोबाईलची बॅटरी आणि सिग्नल, दोन्ही जेमतेम एक कांडी दाखवत होते. दिवस वाईट सुरु झाला की सगळच वाईट होतं म्हणतात, तसंच काही तरी. सिग्नल सारखा येत आणि जात होता पण शेवटी कसबसं बोलणं झालं आणि कामाचं ठिकाण चालत जाण्याच्या अंतरावर आहे हे कळाल्यावर जंगलातल्या त्या त्रस्ताचा जीव जरा भांड्यात पडला. कार तिथेच सोडून चालत जाण्याचा निर्णय जसा झाला तसा अचानक घुबडाचा घुत्कार जंगलातल्या शांत वातावरणात घुमला. "जंगलात घुबडाचा नाही तर काय लताचा आवाज येणार आहे?" अशुभाची चाहूल विनोद केला की जाते असं काही लोकांना उगाचच वाटतं. असो.

अर्धा पाऊण तास चालूनही कोणीच का दिसत नाहीत म्हणून चंद्राच्या प्रकाशात जंगलातल्या त्या अनोळखी पाहूण्यानं घड्याळ पाहीलं तर ते कधीच बंद पडलं होतं, मोबाईलच्या बॅटरीनं मान टाकली होती आणि डोक्यावरचा चंद्र अभद्र ढगांआड वेगाने नाहीसा होत होता. घश्याला कोरडं पडली होती ती भितीने की जवळ पाणीही नाही या कल्पनेने हे न समजल्याने पाहुणा भराभर पाऊले उचलायला लागला.
"अहो सुक..सुक.."
"कोणी तरी आहे मागे" शहरात राहून ही काही आदीम भावना जाग्या असतात. बाजूच्या झाडीतही धुसपुस झाली. "हे भास नसणार". मघाच्याच आदीम प्रेरणांनी मेंदुला सुटकेचे जुने मार्ग दाखवले आणि स्वःतच्याही नकळत पाहुण्याच्या पायांनी वेग पकडला.
"अहो सुक..सुक.." आवाज वाढला..जवळूनही आला
"मागे पाहू नकोस" अंतर्मनाचा इशारा इतका स्पष्ट होता की गाव दिसे पर्यंत पाहूणा पळतच राहिला. आदिवासी पाड्यांवर अंधार लवकर पसरतो आणि भोवतालचे वातावरण भलतेभलते आकार घ्यायला लागतं हे खरंच पण म्हणून कुणाचीही चाहूल लागु नये? "काही तरी चुकतय"
पाहुणा धापा टाकत उजेडाच्या दिशेने धावला.
"आल्या आल्या मॅडम आल्या. अहो मॅडम, होत्या कुठे तुम्ही? तुमची गाडी बंद पडली ते ठिकाण इथून १० मिनिटांच्या अंतरावर होतं आणि आता तुम्ही तब्बल दिड-दोन तासांनी उगवताय. शुटिंग खोळंबलं की हो तुमच्या पाई"
"मी..मी रस्ता चुकले होते"
"वाटलचं मला. म्हणूनच इथले दोन आदिवासी पाठवले होते तुम्हाला शोधायला..ते बघा आलेच ते"
"साहेब, या बाईंना सुक सुक करुन घसा कोरडा पडला बघा पण या थांबायलाच तयार नाहीत. पळत सुटल्या ते थेट इथंच आल्या की"
"मॅडम..आता थोडा वेळ थांबावं लागेल. चंद्र पुन्हा उगवला की शुटिंग सुरु करु. शॉट असा आहे की तुम्ही जंगलात तुमच्या प्रियकरासोबत आला आहात आणि निसर्गाच्या साक्षीने तो तुम्हाला एक हिरयांचा हार घालत आहे आणि मग तुमचा डायलॉग. आपल्याला लोकांना असं सांगायचं आहे की हिरा है सदा के लिये. ओके?"

पाडावरचे सगळे अर्धे नंगे आदिवासी शुटिंग बघायला जमले होते. यथावकाश चंद्र उगवला. दिग्दर्शक महोदयांनी सगळे लाईट घालवले आणि घसा फाडून आरोळी फोडली "लाईट! कॅमेरा!! ऍक्शन!!!"

अर्धेनंगे आदिवासी तोंड उघडे टाकून काय सुरु आहे ते बघत होते.
एका चिकण्या दिसणारया माणसानं काही तरी कानापुसी झाल्यावर खिशातून एक चमकणारा हार काढला आणि पाहुणीच्या गळ्याभोवती गुंफला. पाहुणीने डोक्यावरचा घुंघट मागे सारला, एक अत्यंत मधुर हास्य देत तिने डोळे मिटले आणि किंचित पुढे वाकून ती लाजल्यागत म्हणाली "You May Kiss The Bride Now!"

...आणि पंगत पाहुण्यावर तुटून पडली.


--------------------------------------------------------------
लहानपणी मी आणि माझी ताई एक मजेदार खेळ खेळायचो; नाटक आणि सिनेमाच्या जाहिराती एकत्र करुन काही तरी मिनिंगफुल वाक्य तयार करायचा. म्हणजे कसं, "भटाला दिली ओसरी""अचानक""रंगल्या रात्री अश्या"...अर्थात ही सगळी चावट नावं आजच्या काळातली आहेत आणि चावटपणाही! पण तो खेळ सर्वसाधारण पणे असा असायचा.
काल टिव्हीवर कोणत्यातरी हिरेवाल्याची ऍड बघताना "ती" "त्या"ला हिरयाचा हार घातल्याबरोबर You May Kiss The Bride Now!" चं आवताण देते आणि पुढच्या क्षणी मला मतकरयांच्या "पाहुणा" चा "आणि पंगत तुटून पडली" हा शेवट आठवला. वय बदलतात, खेळाचे स्वरुपही बदलते पण खेळ तेच राहातात हेच खरे.
या लेखाला कसलंही साहित्यिक मुल्यं नाही (आधीच्या लेखांना आहे असं मीच ठरवुन टाकलेलं आहे:)) तेव्हा गंमतशीर स्वभावाच्या लोकांनीच ही "भयकथा" वाचावी.