स्मिताचं अचानक आठवणं

I do not need
to see you appear;
being born sufficed for me
to loose you a little less
- Rilke


परवा एका फिल्मी फंक्शनमधे स्मिताचा मुलगा आला होता स्मिताचं पोस्टर inaugurate करायला. Ditto स्मिता! खोल आत काही तरी ढासळलं. स्मिता हवी होती आज असं वाटून गेलं. आज सिनेमात इतके प्रयोग सुरु आहेत, चांगल्या अभिनेत्यांसाठी रोल लिहीले जाताहेत, commercial आणि art films मधली रेघ पुसट होत चालली आहे आणि स्मिता नाही?

स्मिताच्या अभिनयबद्द्ल नव्याने काय लिहायचं? she made a history; but she is history now.स्मिता म्हटलं की मला आठवतो जैत रे जैत, अर्ध्यसत्य, मिर्चमसाला आणि अजून कितीतरी powerhouse performances. नमकहलाल सारखे काही अपवाद सोडले तर स्मिताची बहुतेक characters तिच्यातील स्वतंत्र स्त्री represent करायचे.
स्मिता म्हटलं की सगळ्यात आधी मला आठवतात ते डोळे. टपोरे, हरीणासारखे वगैरे विशेषणं आपण वापरुन पार चोथा केली आहेत. स्मिताचे डोळे पाहीले की भावगर्भ या शब्दाचा अर्थ कळतो. She can speak a thousand words without saying a single line. Her eyes will do that for her. काळजाला भिडणारी दुसरी identity म्हणजे तिचा आवाज.औरंगाबादच्या Engg College ला SE ला पहील्यांदा बाजारची cassate ऎकली. सुरुवातीलाच "कौन हो वो.." चा स्मिताच्या आवाजातला तुकडा ऐकला आणि सटपटलोच. Dialoge delivery can be so powerful? I was dead!
माझ्या खोलीत एक दगड बसला होता. माझ्या चेहरया वरचे विलक्षण भाव बघून माझा चालता माणूस त्याने कानात खुपसला. "काय आवाज आहे!" दगड काही मिनीटांसाठी माणसात आला होता.
स्मिताचा मुलगा ज्या कार्यक्रमात आला होता त्यात शबानानं एक भाषण ठोकलं. तिच्या पुर्ण भाषणाचा gist एका शब्दात तिनेच सांगीतला: "Smita was my SOULSISTER" या एका वाक्यासाठी शबानाने अर्थ मधे स्मिताचा जो चुरा केला होता त्यासाठी तिला माफी दिली.
सिनेमा शिवाय स्मिता कायम तुकड्या तुकड्यात भेटली.
मागे म.टा.त (जेंव्हा मटा ला इंग्रजी पुरवणीचं ठीगळ नसायचं तेंव्हा) सोनालीनं "स्मितानं लावलेलं झाड" असा अफलातून लेख लिहीला होता. खुप साध्या भाषेत आणि भारावलेल्या अवस्थेतला लेख. सोनालीला दरवेळी पडद्यावर पाहाताना उगीचच त्या झाडाचे संदर्भ ताजे होतात.
नंतर एकदा सुभाष अवचटांची E-TV वर एक सुंदर मुलाखत झाली होती. सुभाष आणि स्मिता खुप चांगले मित्र असल्याचे बरेच उल्लेख होते. पण सुभाषनं काही फार अफलातून आठवणी सांगीतल्या. सुभाषच्या पहील्या प्रदर्शनाच्या वेळी त्याच्याकडे चांगला शर्ट नव्हता तर स्मिताने तो आणून दिला. आणि सगळ्यात touching आठवण होती स.प. च्या कट्ट्यावरची जेंव्हा दोघेही भविष्याची स्वप्न बघायची. "सुभाष आपण पुढे जायला पाहीजे रे असं म्हणता म्हणता स्मिता खरच खुप पुढे निघून गेली"