कन्फेशन्स आणि इतर तुच्छ गोष्टी

कन्फेशन्स म्हणजे मनाचे तळ परक्याच्या निक्क्या बोटाने ढवळायचे आणि पापफुटीच्या भयाला किंचितभरही थारा न देता मोकळं व्हायचं अशी राजस परंपरा. गदगदलेल्या झाडांचे संभार तर अफाट पण निरर्थक रानफुलांना माळणार कोण हा कळीचा प्रश्न. लाकडी जाळीआडच्या पाद्रयाचं काळीजही वातड झालेलं असतं पाप-पुण्याचे रोजचे हिशोब ऎकून.

कन्फेशन्स...आवडतात, म्हणून ती द्यावीतच असं नाही. मात्र फुलांच्या ताटव्याआड फुटून फुटून कन्फेशन्स देताना अल पचिनोचा मायकेल कोरलेओन पाहील्यानंतर तळाशी दाबून ठेवलेला दगड स्प्रिंग सारखा उफाळून आला. हिवाळा होता का तेव्हा?

हिवाळाच असावा बहूदा. नुक्तंच प्रसिद्ध झालेलं तिसरं पुस्तकही सलगपणे गाजत होतं. आणि चौथ्याच्या तयारीसाठी माझ्या प्रशस्त बंगल्यात मी एकटाच राहात होतो. लिखाणासाठी ही जागा पर्फेक्ट होती. कॉलनी नवी होती त्यामुळे फारश्या ओळखी आणि पर्यायाने फारशी येणावळ नव्हती. माझा बंगला कॉलनीच्या शेवटाला होता त्यामुळे येणारया जाणारया गाड्यांचे, माणसांचे फारसे ताप नव्हते. आणि सर्वात महत्वाचं म्हणजे बंगल्याच्या मागच्या बाजूला एक छोटं तळं होतं. लिहायला बसलं की खिडकीतून ते तळं, त्यात पडलेलं चांदणं स्पष्ट दिसत राहायचं. दिवसा त्या तळ्याकाठी बरीच प्रेमळ जोडपी हातात हात घालून हिंडत असायची आणि संध्याकाळी म्हातारीकोतारी येऊन बसायाची तिथे. पण माझी लिखाणाची सुरुवातच मुळी कधी तरी मध्यरात्री व्हायची ती पहाटपर्यंत त्यामुळे लिखाणाला हवी असलेली निरंजन शांतता मला तिथे पुरेपुर लाभायची.

असंच एका रात्री लिखाणाचा ज्वर ऎन भरात असतानाच तळ्याकाठून एका वेडसर हसण्याचा भयाण आवाज आला. डोळे ताणले तरी कुणी दिसत नव्हतं. माझा तर मुडच गेला. मी सगळं आवरुन झोपी गेलो. पण मग तो रोजचाच शिरस्ता झाला. माझ्या लिखाणाला दृष्ट लागल्यासारखं ते बंद होऊन गेलं. त्या वेडसर आवाजाच्या शोधात मी कित्येक दिवस गाव पालथं घातला पण व्यर्थ.

लिखाण तर बंदच झालेलं होतं त्यामुळे वाट फुटेल तशी एका रात्री मी गाडी हाकत होतो. अचानक थोड्या अंतरावर मला तो दिसला. त्याला कधीच पाहीलं नव्हतं तरी मी त्याच्या विक्षिप्त हसण्याला चांगलाच ओळखुन होतो. कपडे असून नसल्यासारखे, जागोजागी जखमा, त्यावर बसलेली धुळ, भिस्स वाढलेले केस आणि तोंडावर तेच ते अस्वस्थ करणारं विकट हसु. क्षणभरच दाटलेल्या कणवेवर विकृत तिरस्काराने लगेच मात केली. डोक्यात अडकलेल्या अर्थांचे घण झाले आणि गाडीच्या ऍक्सलरेटरवर धाडकन आपटले.

सगळ्या शहाण्यांनी एकत्र येऊन तो अपघात ठरवला आणि मला अन त्या वेड्यालाही मुक्ती मिळाली. पण माझे डोळे आता गोठलेत. असं वाटतं की पेन मधून शाई ऎवजी रक्त वाहातय आणि कागदावर चुकून उमटणारे शब्द फेर धरुन नाचत हसताहेत.

ज्या तळ्याच्या काठी बसून मी आज तुम्हाला हे कन्फेशन देतोय, त्याच तळ्यात काही काळा पुर्वी मी माझं सगळंच लिखाण बुडवून मारलय. लौकीक अर्थानं ही शिक्षा नसली तरी माझ्या मनाला तेव्हढंच अपरं समाधान...