हॉस्टेलचे दिवस

जून-जुलैत औरंगाबादेत मुक्काम हलवला तेव्हा असंख्य प्रश्न होते. सर्वात गहन प्रश्न होता हॉस्टेल झेपेल काय आणि तिथे काय काय होईल. तरी एक बरं होतं की बाकीचं कॉलेज अजून सुरु न झाल्यानं हिंडाफिरायला बरीच मोकळीक मिळणार होती. दोन-तीन दिवसात बरोब्बर आमची गॅन्ग बनली. सगळ्यांत मिळून ३ खोल्या होत्या पण मुख्य अड्डा आमची खोली. दिवसभर हिंडणे एकत्र आणि झोपायला आपापल्या खोलीत अशी न ठरवता वाटणी झालेली. नित्याची खोली आमच्या समोर आणि त्याचे रुपा (म्हणजे रुमपार्टनर) अजून आलेलेच नव्हते त्यामुळे तो एकटाच झोपायचा. सॅन्डी आणि पद्म्या एका खोलीत राहायचे. एके दिवशी अचानक नित्यानं सांगुन टाकलं की तो या पुढे आमच्या खोलीत झोपणार. त्याच्या खोलीत म्हणे कुणी तरी आधीच्या बॅचमधे सुसाईड केली होती, खिडकीला गळफास लावुन. जमिनी पासुन खिडकीची उंची ४-५ फुट! कुणी आत्महत्या करायची ठरवलीच तर पाय दुमडुन वगैरेच कराय लागेल. पण हॉस्टेलची अवस्था भयाण. पॅसेज मधे ट्युब नसायच्या कारण कुठलं तरी आत्रंगी कारटं ती ट्युब त्याच्या खोलीत लावायला घेऊन जायचा. आता अश्या अवस्थेत रात्री उठून बाथरुम पर्यंत जायचं म्हटलं तरी रस्त्यात नित्याची रुम लागायची आणि मग खिडकीत अपरिहार्य पणे लटकलेला कुणी तरी मागे मागे तरंगत यायचा. नेमकं त्याच वेळी अश्विनीनं ताजंच ऎकवलेलं आयेगा आयेगा आनेवाला आठवायचं. रात्री ही अवस्था तर सकाळी बाथरुम म्हणजे गाण्याचा आखाडा बनायचा. चक्रम पोट्ट्यांनी आतल्या सगळ्या कड्याच उखडुन टाकलेल्या. आंघोळ करताना गाणं म्हणणं कंपलसरी. नाही तर घुसलाच समजा कुणी तरी आत. मधल्या काळात पोरं अर्धा पाऊण तास आंघोळ करायला लागले, ताना वगैरे घेऊन. मग रहस्य कळालं की दरवाजा मागे सॅमंथा कोल्हटकरीण बाईंचा तो सुप्रसिद्ध फोटो कुणी तरी डकवला होता. दिवसाची अशी सुरेल सुरुवात फार थोड्यांच्या नशिबी असते. नित्या खोलीत राहायला आल्यावर आम्हा मुळ मालकांना पुढे काय होणार याचा अंदाज आलाच होता. आम्ही लावलेल्या "आलात आनंद, बसलात परमानंद, गेलात अत्यानंद" या पाटीला न जुमानता, एका शुभ दिवशी सॅन्डी आणि पद्म्यानेही त्यांचा मुक्काम आमच्या खोलीत हलवला. जगभरातले सगळे नमुने त्या खोलीत तेव्हा होते. अचानक एका रात्री सॅन्डीनं डिक्लेअर केलं की आमच्या खोलीतला पंखा भंगार आहे आणि तो बदलणं आवश्यक आहे. पुढची अमुल्य माहीती पद्म्यानं पुरवली आणि ऎन मध्यरात्री एका वापरात नसलेल्या रुममधे आम्ही घुसलो. आधी तिथला पंखा रिप्लेस केला मग आमचा पलंग पण कसा बकवास द्रोण आहे आणि तो लगे हात बदलणं आमच्या पाठीच्या आरोग्याच्या दृष्टीनं कसं आवश्यक आहे यावर सॅन्डीनं मध्यरात्री २-३ वाजता, इल्लिगली बंद खोलीत घुसलं असताना एक भलं मोठं लेक्चर दिलं. मर्फीचे नियम वाचले नंतर पण अनुभवले आधी. कधी नव्हे ते रेक्टर वर्मासर चक्कर मारायला हॉस्टेलमधे आलेले. दाराबाहेरची गॅन्ग बाहेरच्या बाहेर पसार, आम्ही दोघं-तिघं धुळभरल्या खोलीत श्वास रोखुन उभे आणि वाईट बातमी अशी होती की बंद दाराच्या तुटक्या फळीतुन आमचा अर्धा पलंग आत आणि अर्धा बाहेर होता! पण कदाचित वर्मासरही हॉस्टेलवर राहीलेले असावेत. सोयिस्कररित्या त्यांनी रस्ता बदलला आणि ते त्यांच्या क्वार्टरमधे परत गेले.

आम्ही इतपत सेटल झालो असतानाच सिनिअर्सचं कॉलेज सुरु झालं. आमचं हॉस्टेल म्हणजे FE, TE एकत्र आणि SE, BE एकत्र असं होतं. आमच्या बॅच पर्यंत कॉलेज रॅगिंग साठी प्रसिद्ध होतं. पण माज हा एक असा गुण आहे जो येईल ते शिंगावर घ्यायला शिकवतो. आणि तो आम्हा सर्वात ठासून भरलेला होता. आयुष्यातले दोन फंडे तेव्हा क्लिअर झाले. एक म्हणजे, अरे ला का रे केलं तर मुसांडी मारणारं रानडुक्कर पण गोंधळतं आणि दुसरं म्हणजे हिंमत दंडातल्या बेटकुळीच्या प्रपोर्शनमधेच असते असं काही नाही. आमच्या बॅचचं आणि आमच्या नंतरच्या बॅचंच त्यानंतर कधीच रॅगिंग, निदान शारीरीक रॅगिंग, तरी झालं नाही.

सिनिअर्सशी एकदा गुळपीठ जमल्यानंतर मस्तीला उधाण आलेलं. सिनिअर्सनी एक कल्चरल नाईट केलेली. ती आटोपुन आम्ही रात्री १-२ वाजता हॉस्टेलवर आलो तर हॉस्टेल बंद. हॉस्टेल १० वाजता बंद व्हायचं पण एरवी मामाशी गोड बोलून आम्ही आत घुसायचो. पण आज ७०% जनता बाहेर म्हटल्यावर मामा ही कसली रिस्क घ्यायला तयार नाही. मग काय, हॉस्टेलमधे असणारया पोरांनी खिडकीतून पांघरुण-उश्या फेकल्या आणि आम्ही हॉस्टेलच्या दारातच पथारी पसरल्या. वात्रटपणाची साथ पसरली आणि रेक्टर वर्मासरांच्या घरासमोर कल्चरल नाईट पार्ट २ सुरु झाला. बिचारे वर्मासर, नुक्तच लग्न झालं होतं त्यांचं!

नवी नवलाई म्हणे पर्यंत परिक्षेचे दिवस आले. हॉस्टेलनं जणु कात टाकली. अचानकच पोरं हातात मोठंमोठाली पुस्तकं घेऊन दिसायला लागली. कॅरिडोर्स सुन्न शांत आणि रात्री भक्क जाग्या. आमची तयारी काय काय ऑप्शनला टाकता येईल इथून सुरु आणि त्यात पवन्या एकदम हुश्यार होता. मागचे ५-६ पेपर बघून यावेळी इतकच करायचं असं त्यानं सांगीतलं की काय बिशाद होती त्याहुन वेगळं काही होण्याची. ऎन परिक्षेच्या आधी कुणीतरी सांगीतलं की परिक्षा लांबु शकते आणि ती बातमी मोहन सिनेमात आधी कळते. आता मोहन म्हणजे नावाप्रमाणेच! अफाट दर्जांचं टॉकीज आणि त्याहुन अफाट तिथले इंग्रजी सिनेमे. आमच्यातला जो सर्वात हुश्यार ढापण्या होता, त्याला सॅन्डीनं इतका घॊळला की त्याच्या सकट सगळे डर्टी डान्सिंग नावाच्या सिनेमाला यायला तयार झाले. कोणत्या भरोशावर माहीत नाही, पण सॅन्डीनं सगळ्यांना पटवलं होतं की जरी तो मोहनचा सिनेमा होता, जरी त्याला चांगलं ठळक A सर्टिफिकेट होतं तरी त्या सिनेमात 'तसलं' काही नसणार होतं (त्याच्या मते तो नृत्यकलेवर आधारीत एक सिनेमा होता) आणि मोहनला जाण्यामागे एकमेव हेतु म्हणजे परिक्षेची बातमी काढणे. अंधारात कुणाचेच चेहरे दिसत नव्हते या समाधानात सगळे सिनेमा बघत असतानाच कुणीतरी आरोळी ठोकली की अमुक दिवसांनी परिक्षा लांबली. बुडत्याला काडीचा आधार. अभ्यासाचे वेळापत्रक तेव्हढ्या आरोळीच्या भरवशावर परत आखलं आणि अभ्यासाला लागलो. आरोळी ठोकणारा विद्यापिठातला कारकुन होता की काय माहीत नाही कारण २-३ दिवसांतच परिक्षा लांबल्याची अधिकृत बातमी आली.

फर्स्ट इन्जिनिअरिंगची पहीली परिक्षा देऊन हॉस्टेलचा आम्ही काही काळापुरता निरोप घेतला.

Comments

(हॉस्टेल) तुमचं आमचं सेम असत!
Anonymous said…
chan waatatay waachaayala. pudhache bhag lawakar yewu det.
मजा आली. येऊ द्या अजून..
Samved said…
अहो फडणिसकाका, you must have enjoyed your hostel life, त्या वेळी पण सेम असतं म्हणता म्हणजे मज्जाच हं...तुमच्या ब्लॉगवर स्वतंत्र comment टाकेनच पण तुमची दाद मात्र एकदम रसरशीत वाटली!
Tulip said…
ऍबस्ट्रॅक्ट,पोएटीक,साधंसुधं ललित,रुपकात्मक कोणत्याही शैलीत किती सुंदर आणि सहज लिहित जातोस तु संवेद! आज खूप दिवसांनी आल्याने तुझी बरीचशी पोस्ट्स एकदम वाचली त्यामुळे तुझं हे वैशिष्ट्य जास्तच ठळकपणे जाणवलं.
लिहितोसही सातत्याने. ग्रेट आहेस.
Megha said…
hostel mag te kasahi aso mitra maitrini masta astil tar dhamalach yete...kalyan la pan lihayala sang aamache anubhav....
a Sane man said…
:)...sahiye!...majja + tuza lihiNa...magcha par Dokyavarun gela...ithe ekdam hostel DoLyapudhe ubha rahila...:)...nice!
Samved said…
मेघा, मेघना, सेन, अनामिक, फडणिसकाका: Thanks. आता तुम्हाला तुमच्या कर्माची फळं भोगावी लागतील बहुदा. I mean, आता इंजीनिअरींगचे दिवस असं पोस्ट लिहीलं तर कसं असा सुडदार विचार डोक्यात येतो आहे :)

ट्युलिप: तू इतकं काही लिहीलं आहेस की स्फुर्ती आणि भिती यांच्या मधे मी झुलतो आहे. Thanks!
a Sane man said…
उगवा सूड लवकर...
Snehal Nagori said…
suddar wichar!!! sahiye...
arthat ani post pan...

sudachi wat baghatoy....
मित्रमैत्रिणींचं बरंच प्रेम दिसते आहे तुमच्यावर! अहो मी पण इंजिनिअरच होतो. (आता होतोच म्हणायचं). आपण इंजिनिअरच हॉस्टेल लाइफ एन्जॉय करतो असं दिसतं!
Mints! said…
sahiiiiiiiiiiiiiiiii

mala pan amache mulinche hostel ani 7.30 band hone, ratri picture baghayala milava mhanun kelela strike vagaire sagale jasechya tase athavale :)