एका लग्नाची गोष्ट

म्हणजे फारच विचित्र दिवस होते. डोक्याचा नुस्ताच चौकोन झालेला. एका कोपरयात MBAचा कोळी भराभरा जाळं विणत होता, दुसरया कोपरयात BE च्या दुरावलेल्या मित्र परीवाराच्या ठसठसणारया आठवणी आणि त्याच्या अनुषंगाने आलेले स्पायरोगायरीय अनुभवांचे ताजेच साक्षात्कार, तिसरया कोपरयात तुच्छ साहित्यीक किडे आणि चौथा रोजच्या गणितांनी व्यापलेला. मेंदु वाळलेल्या नारळासारखा नुस्ताच टणटण इकडून तिकडे घरंगळत राहायचा कवटीच्या आत. शिवाय सोबतीला पुणे-मुंबै चकरा सतत सुरुच होत्या. सालं एकदा पाय उचलुन बघायला हवा होता, नक्की तीळ असायचा तेव्हा. कसला मॅडसारखा हिंडायचो मी. टाटा, अंबानी पेक्षा गुलझार, ग्रेस भारी वाटायचे. वाटायचं, चंद्राला कवटाळुन आतच कोलमडणारे कवी म्हणजे जबरा ग्रेट. व्यवहार MBAत शिकत होतो तरी नाचणारया काळ्या अक्षरांपलीकडे त्याचं अस्तित्व शुन्य. आणि तिथे नुस्ताच व्यवहार शिकवायचे नाही तर मध्यमवर्गीयपणाही घासुन पुसुन साफ केला जायचा. तोंडावर सिगरेटचा धुर सोडत फ्रेंच मधुन इंग्रजी बोलणारया पोरी आणि जरा अतीच कुल असणारे डुड्स. एकुणात सारं सुरेख सुरु होतं.

असाच एक पुणे मुक्काम. दिवसभर मैत्रिणीसोबत हिंडत होतो. आधीच्याच आठवड्यात झालेला तिचा वाढदिवस मी साफ विसरलो होतो आणि आख्खा दिवस त्यावरुन बोलणी खात होतो. खरं तर ती माझी मावस मैत्रिण; बहीणीची मैत्रिण, पण हिशोबांपल्याडच्या दिवसांपासुन मी तिला ओळखत होतो आणि त्यामुळे तिला रागवण्याचा पुरेपुर अधिकार होता. एकुणात सारं सुरेख सुरु होतं! वाटलं हे असंच तर हवं होतं मला, तो अधिकार गाजवणं. तो आपले पणा, नात्यांचे ते तोल सांभाळणं! असं कधी जाणवलच नव्हतं आधी. .

तू असु नयेस कवितेत कधीच
केवळ संदर्भापुरती
...
तू, आयुष्यभराच्या प्रार्थनेसारखी
लख्ख निळ्या शाईचे समुद्र उलगडत येतेस
कागदावर
गृहप्रवेश केल्यासारखी

छातीत धडधडणारया सशांनी शुभं कौल दिला तसा देवाब्राम्हणांच्या साक्षीने मी आदीम प्रश्न विचारता झालो. क्षणाची युगं झाली-शब्दांचे बर्फ. तिने सलज्ज गवताच्या पात्याचे वेढे विलक्षण कोवळीकीने माझ्या बोटात गुंफले.

शब्दांचे तळ मी ढवळुन पाहीले, तिथे सारेच निरंजन होते. हिरवीकंच झाडेही ऋतुंचे परीघ ओलांडुन बहरली होती. हे सारे कधी झाले? का झाले? एका जुन्याच मंत्राचे केवळ उच्चारण तर केले होते आम्ही. आणि नंतर किती तरी वेळ अंधारया डोहात चांदणचुरा पडून प्रकाशाचे निळसर तरंग अखंड उमटत राहीले.

ऊमरें लगी केहते हुए
दो लफ़ज थे
एक बात थी
वो एक दिन सौ साल का
सौ साल की
वो रात थी
कैसा लगे जो चुपचाप दोनो
पलपल में पुरी सदियां बिता दें