सावित्री

-१-
...
मी म्हटलं,"मोर हवा तर आपणच मोर व्हायचं. जें जें हवं तें तें आपणच व्हायचं"
...
-२१-
केवळ एका पत्रांतील दोन शब्दांनी ती ओथंबलेली असते. तिला पुष्कळ वेळां कांहीच सुचत नाही. कुठून कसे धागे विणले गेले. कुठल्या पाखरांनी स्वरांची ओवणी केली.

दिवस तिला अपरुप असतो, रात्र फुलवारी. पण तिच्या मनाला नाही सोसत शब्दांची बंदिषी.

ती म्हणाली होती, अशीच कधीं तरी येईन-आणि दिवस लोटले तरी आलीच नाही.

मग वाटेवरच्या बागेंत त्याला कोण भेटलं? कोण कुणाकडं निघालं होतं?

बरोबर चालतांना पावलं आडखळलीं नाहींत. डोळे कुठंच रेंगाळले नाहीत. वाट ओळखीची झाली आणि बाजूच्या झाडांनी सावल्यांची तोरणं बांधली. खालीं पडलेल्या जुन्या पानांना पहिली आठवणहि उरली नाहीं.

नदीच्या काठांवर ती बसली होती तेव्हां तिनं उगाच पाण्यांत खडा टाकून कुणाला भिवविलं नाहीं. एक सारस पक्षी दुरुन येऊन काठांशी गवतावर अलगद उतरला. त्याचं पाण्यांतलं प्रतिबिंब जरसुद्धा सरकलं नाहीं.

पहिली पावसाची सर अचानक आली तेव्हां ती भिजत चिंब तशीच उभी राहिली.

देवळाच्या आवारांत त्याच्याबरोबर फिरतांना तिनं सहज एक उत्सवांतील नाचाची गिरकी घेतली आणि क्षणभर नसलेली वाद्यं तालावर घुमूं लागली.

ओढ्यावर बसून फुलं गाथतांना जीं थोडीं कोमेजलेलीं होतीं त्यांनाहि तिनं हारांत सांवरुन घेतलं.

हे सगळं कुठं झालं?

कुणाच्या तरी साठ सांभाळलेल्या प्रश्नांची ही पाच संगतवार उत्तरं.

**********************************************************************************************************

पुस्तक: सावित्री
लेखक: पु. शि. रेगे

कधी, ते आठवत नाही पण बहुदा इंजिनिअरींगच्या दिवसांमधे, आईने मला हे छोटंसं पुस्तक दिलं. आवडणारी खुप पुस्तकं आहेत, सावित्री अगदी टॉपवर आहे असं ही नाही पण या पुस्तकात एक मराठीत सहसा न आढळणारं अत्यंत रोमॅन्टीक वातावरण आहे.